Things about Bell‘s Palsy your doctor doesn‘t tell you.

So you‘ve got Bell‘s Palsy, happy next 3 weeks to you! 

Here is my before and after:

 

I want to put together a few pointers and self help tricks that I wish my doctor would have given me straight at the beginning of this process. I did google Bell's and got a lot of information about "what" and "why"  but I found the „how“ was missing.

How to live with only half a face for 3 weeks? How to deal with pain like no other? How to keep your spirit up regardless of everything?

The essential tool kit:

* Eye drops (fake tears) should be used around 2 times an hour, or as much as needed.

* Eye gel, use it before sleep or whenever you tape your eye. Note: it makes your vision fuzzy!

* Medical tape, I use paper tape, it is easier on the skin.

* Cotton patches, I cut them in half and tape them over the eye when they are tired.

These here items you should not skimp on! And don't be lazy, this is the part that makes your recovery go smoother and prevents your open eye from going blind so keep it up!

I didn't realize how much my eye actually stayed open until I photographed it.. it really shocked me in to making 100% sure it doesn't dry up!

 The feel good toolkit:

* Heating pad / hot water bottle

* Sleeping eye mask that fits comfortably

* Eye patch with an attitude

* Cooling eye mask.

These here I strongly recommend that anyone with Bell's gets a hold of a soon as diagnosed. It differs between days which is better for the pain, warm or cold. I play it by heart but usually in the evening when the pain is at it's worst heat helps more than cold.

State of mind:

The most important part about going through Bell's recovery is something my doctor didn't say a word about. The mental impact.. People will stare (some a lot), you will be in pain, your face dose not convey your thoughts or emotion and when you might be feeling the worse odds are people have forgotten that you are actually not feeling well. This is all something that is best to be aware of from the beginning, these are 3 weeks and the only way to get through them is to keep on smiling an realizing how friggin lucky you are that your first thought, that it was a stroke, wasn't true!

The people around you will have sympathy and be willing to help but remember that they do not know what you are going through and might not be able to see things from your point of view. The annoyances and pain are all yours and quite hard to understand for those that have full control over their faces.That is why the most important part of your recovery is to get you mind wrapped around what you are dealing with and finding ways to relax your mind.. My motto has been simple:

A few last helpful notes:

* Take showers, I'm up to 2-3 a day to relax the mussels!

* Do facial exercise, the once that old ladies do to minimize their double chin ;)

* Wear your eye patch proud, when people stare at you, stare back!

* You are likely to be pretty heavily medicated at first, read about possible side effects of the anti-virals and steroids so you know what you might expect.

* Let people know when you are tired or in pain, they can't see it and you need to take care of your self.

* Keep smiling.. even if it only shows on half of your face it brightens up all of your mind :)

Sagan af því hvernig ég fékk brjóst

Það er á flestra vitorði að ég er með sílikon.

Það eru að verða komin 5 ár síðan ég tók mig til og keypti mér þann líkamspart sem á mig vantaði. Á þessum árum hef ég heyrt margar skoðanir á þessu málefni, aðalega þó frá fólki sem vissi ekki um innihald barms míns. Allt frá rökum öfga kristninar um að guð skapi okkur fullkomin til kvenna sem líta svo á að brjósta stækkanir séu ekkert annað en kapítalísk markaðsetning á kvennlíkamanum sem hlut.

Þess þarf varla að geta að ég er ósammála, en sem mannfræðingur skil ég afstöðu þessa fólks og virði þeirra skoðanir á málefninu. Mér finnst þó tímabært að segja sögun af því hvernig ég fékk brjóst.

13 ára: Engin brjóst, skiptir ekki máli þau koma seinna 
14 ára: Engin brjóst, okey

15 ára: Engin brjóst, fólk farið að taka eftir að á mig vantar líkamspart og slíkt er upplagt sem skotmark í stríði.

16 ára: Engin brjóst, á mig vantar líkamspart sem aðrir hafa og það er ekki að fara breytast. Mér ber að skammast mín fyrir að íhuga brjóstastækkun, slíkt er bara fyrir druslur og strippara.

Í menntaskóla tók lygin við, ég keypti A brjóstarhaldara og fyllti þá með púðum, passaði upp á að hilma yfir lygina með því að fara takmarkað í sund og alltaf í sturtu heima eftir leikfimi. Nú myndu margir segja: sjáðu bölvunina sem markaðsetning kvennlíkamans hefur gert þér! Við því segi ég, nei, afhverju endilega að horfa á brjósta stækkun sem eitthvað tengdu markaðsetningu kynþokka og staðalímynda.  

Ég lít á brjóst sem líkamspart, alveg eins og alla aðra líkamsparta, ég tel að konur hafi rétt á því að gefa börnunum sínum brjóst á almanna færi af því að brjóst eru ekkert annað en líkamspartur. Ekki kyntákn sem okkur ber að skammast okkar fyrir!

Nú langar mig að gefa ykkur sem ósammála mér eruð dæmi. Ég kem úr brjóst góðri fjölskyldu og án þess að hafa hugsað mikið út í það þá bjóst ég fastlega við því að ég yrði engin undantekning. Segjum sem svo að þú sért 13 ára, vaknar á afmælisdeginum þínum, allt virðist venjulegt þangað til að þú kveikir ljósið og ætlar að byrja klæða þig í fötin. Á fingur annarar handar vantar 1 centimeter. Mikið sjokk, þú bjóst ekki við að á þig myndi neitt vanta. Á hverjum afmælisdegi hverfur 1 centimetri af fingrunum og á 16. afmælisdeginum er þér ljóst að þú ert fingralaus á annari hendi, líkamspartur sem þú tókst sem sjálfsögðum hlut er ekki til staðar. Þú ferð í gegnum næstu ár, lifir svo gott sem eðlilegu lífi en samt vantar alltaf eitthvað. Eftir nokkur ár býðst þér tækifæri til að leiðrétta þetta, græða á þig nýja fullkomna fingur, eignast fullmótaðan líkama.

Segiru nei?

Þegar ég var 20 ára breyttist líf mitt, með hljálp og stuðning undursamlegrar fjölskyldu fékk ég ígræðslu líkamsparts sem á mig vantaði. Ég var þá, loksins, heil.. á mig vantaði ekkert og ég gat stolt staðið nakin í klefum sundlauga án þess að 12 ára stelpur gerðu að mér grín. Það vantaði ekki á mig hendi, ég þurfti ekki heyrnartæki, það vantaði ekki í mig tennur. Við setjum ekki út á fólk sem lagar þessa líkamlegu vankanta,  afhverju höfum við skotleyfi á konur sem fá ekki brjóst?

Ég lita ekki á mér hárið

Ég steypi ekki á mig neglur

Ég spreyja ekki á mig brúnku

Ég fer ekki í ljós

Ég hvítta ekki í mér tennurnar

En á bringubeininu mínu lyggja hinsvegar 600ml af sílikoni, fáir hafa hingað til tekið eftir því fyrr en ég nefni það sjálf,  samt er ég meira fake en allir aðrir af því að ég lagðist undir hnífinn. Ég er skotmark af því að ég breytti líkama mínum til að láta mér líða betur. Hver hérna breytir ekki líkama sínum? Hvenær fórstu síðast í klippingu? Eða í ræktina?

Ef að þér líður best með litað hár og brúna húð, vertu þá með litað hár og brúna húð!

Ef að þér líður best ómáluð í second hand fötum, vertu þá ómáluð í second hand fötum!

Ef að þér líður best í íþróttagalla með prótein sjeik, vertu þá í íþróttagalla með próteinsjeik!

Við höfum öll okkar skoðanir, okkar sýn og okkar vankanta, sýnum hvort öðru smá virðingu og gefum fólk rétt á því að velja hvað það gerir með sinn eiginn líkama.

Ást og friður

Kristbjörg Una